Τότε ήταν ακόμα νωρίς...
Τα φτερά δυνατά ,οι ελπίδες ακόμα δυνατότερες.
Τότε ξέραμε ότι μπορούμε να πετάξουμε να φτάσουμε ψηλά.
Βλέπαμε πέρα από τα μολυβένια όνειρα και τις μουντές μέρες.
Τότε ο καιρός δεν μας φόβιζε, o άνεμος ήταν φίλος μας.
Ακόμα δεν ξέραμε. Δεν είχαμε "εκπαιδευτεί".
Μετά όμως μας έδειξαν.
Μας είπαν πως τα φτερά μας είναι
χάρτινα και θα σκιστούν ,
μας είπαν πως θα πέσουμε και θα χαθούμε.
Μας είπαν πως τα όνειρα μας ανήκουν στο χώμα.
Μας δίδαξαν τον φόβο,
μας έδωσαν να γευτούμε τον πόνο
και μετά μας είπαν πως το μόνο που χρειάζεται
για να είμαστε καλά είναι να τα κόψουμε.
Έτσι πήραμε το πριόνι, και τα διαλύσαμε.
Τα κομματιάσαμε με μίσος.
Μείναμε στο χώμα να κοιτάμε τον ουρανό με φόβο
καταδικασμένοι στην ίδια μοίρα με τους "δασκάλους" μας.
καταδικασμένοι στην ίδια μοίρα με τους "δασκάλους" μας.
Μείναμε εκεί, αγκαλιάζοντας την υψοφοβία μας,
πολύ μικροί και αδύναμοι να κάνουμε την διαφορά.
Άλλη μια γενιά του ουρανού ,να σέρνεται στον βούρκο.
-PR-
