tablets, στα αυτοκίνητα ή ακόμη και σε κτίρια για την αποφυγή αντανακλάσεων. Αναφέρεται ότι οι σταγόνες νερού που προσπίπτουν στη γυάλινη αυτή επιφάνεια αναπηδούν και συμπεριφέρονται ως “μικροσκοπικές μπάλες από καουτσούκ”.Η επιφάνεια του γυαλιού αποτελείται από κώνους νανομετρικών διαστάσεων, 1.000 με 100.000 φορές μικρότερους από τη διάμετρο μιας τρίχας από τα μαλλιά ενός ανθρώπου. Αυτού του είδους η “νανοδομή” χαράσσεται μέσα στο γυαλί όπου στη συνέχεια περνά από μια διαδικασία εναπόθεσης ατμού. Με αυτό τον τρόπο δημιουργούνται θύλακες αέρα ελαχιστοποιώντας έτσι την επαφή μεταξύ των σταγόνων νερού και της γυάλινης επιφάνειας. Έπειτα οι σταγόνες νερού ουσιαστικά “αναπηδούν” στην επιφάνεια, αντί να κολλάνε σε αυτή.
Η διαφορά σε σύγκριση με το γυαλί που χρησιμοποιείται σήμερα διακρίνεται στην πααπάνω φωτογραφία, όπου απεικονίζεται μία σταγόνα νερού επάνω στη νέα τεχνολογία γυαλιού μαζί με μια σταγόνα νερού επάνω στο συνηθισμένο γυαλί. Χρησιμοποιήθηκε επίσης μια κάμερα τελευταίας τεχνολογίας για την καταγραφή ρίψεων νερού στη νέα αυτή τεχνολογία. όπου φαίνεται οι σταγόνες νερού να συμπεριφέρονται σχεδόν σαν χάντρες.
