Όταν ο Ολλανδός ναύαρχος Jacob Roggereen κατέπλευσε το 1722 σ’ ένα μικρό νησί στη μέση του Ειρηνικού, πίστευε ότι είχε αγκυροβολήσει σε μια έρημο μέσα στη θάλασσα. Αυτό που αντίκρισε ήταν ένας τόπος χωρίς βλάστηση, με 3.000 εξαθλιωμένους ανθρώπους, μερικές κότες και έντομα. Ήταν Πάσχα, γι’ αυτό και το ονόμασε «Νησί του Πάσχα».
Σε πλήρη αντίθεση με αυτή την εικόνα της καταστροφής έρχονταν τα τεράστια μονολιθικά αγάλματα που ήταν διασκορπισμένα στους λόφους και τις παραλίες του νησιού.Το Νησί του Πάσχα, που οι Πολυνήσιοι κατονομάζουν «Rapa Nui», έδινε την εικόνα μιας κοινωνίας υπό διάλυση. Οι λόγοι που προκάλεσαν τη συγκεκριμένη καταστροφή έχουν αποτελέσει αντικείμενο πολλών συζητήσεων, χωρίς ωστόσο αυτοί να έχουν αποσαφηνιστεί.
Σύμφωνα με την επικρατέστερη θεωρία, οι ίδιοι οι αυτόχθονες έθεσαν την αρχή του τέλους τους διαταράσσοντας την οικολογική ισορροπία και επιφέροντας την κατάρρευση του πολιτισμού τους.
Νεότερες έρευνες ωστόσο κατατείνουν στην άποψη ότι οι αρουραίοι και οι Ευρωπαίοι ευθύνονται για την τελική καταστροφή.
