Πίσω ξανά.
Να ξυπνώ μόνος.
Χωρίς τα ζεστά σου χάδια,
χωρίς το υπέροχο μισοκοιμισμένο πρωινό χαμόγελο που μου φτιάχνει την μέρα...
Πάντα μου κάνει εντύπωση, το πόσο εύκολα με κάνεις χαρούμενο όταν είσαι κοντά...
Το να φύγω χτες ήταν από τα πιο δύσκολα πράγματα που έχω κάνει...
Η τελευταία αγκαλιά δεν ήθελα να τελειώσει ποτέ...
Σε θυμάμαι να έχεις συγκινηθεί (είσαι τόσο όμορφη όταν συγκινείσαι)...
Το μόνο που υπήρχε στο μυαλό μου από την στιγμή που σε άφησα,
ήταν πότε θα σε ξανασφίξω στην αγκαλιά μου
και πότε θα νιώσω τα ζεστά σου χείλη πάνω στα δικά μου.
Ακόμα αντηχεί στο μυαλό μου αυτή σου η φράση:
<<Απαίσια μέρη τα αεροδρόμια...>>
και όποτε κλείνω τα μάτια βλέπω ξανά και ξανά την ίδια εικόνα:
Εσένα ,με ματάκια κόκκινα ,ώμους σκυμμένους
να κάθεσαι απέναντι από τις σκάλες που με παίρνουν μακριά
και να μου συλλαβίζεις ψιθυριστά:
<<Και εγώ...>>
Θα σε περιμένω γλυκιά μου...
