Αλληγορία

Καλησπέρα λευκέ ιππότη.
Άλλη μια φορά που γέμισες με αίματα την αστραφτερή σου πανοπλία.
Άλλη μια μέρα, λίγο ακόμα αίμα.
Σε θυμάμαι όταν είχες πρωτοέρθει εδώ...
Μόλις που είχες βγει στον έξω κόσμο...
Αστραφτερός,περήφανος, με οδηγούς την αγάπη και την δικαιοσύνη.
Σε θυμάμαι πριν σου διδάξουν τους κανόνες τους.
Πριν σε κάνουν σαν και αυτούς, πριν σου μουδιάσουν το μυαλό.
Είχες βλέμμα ευθύ ,μέτωπο καθαρό.
Θυμάμαι επίσης τον πρώτο σου φόνο.
Ένας φόνος που τότε δεν είχες καταλάβει ότι ήταν διπλός....
Γιατί εκείνο το βράδυ σκότωσες και την αθωότητά σου.
Είχες πανιάσει ολόκληρος. Δεν έφαγες για μέρες.
Ο δεύτερος ήταν πιο εύκολος.
Τον τρίτο τον επιζήτησες και τον απήλαυσες.
Σε αυτή τη σκοτεινή εποχή
σου είπαν πως το μαύρο είναι άσπρο και το άσπρο μαύρο.
Σου είπαν πως τα ιδανικά είναι ξεπερασμένα,
πως η αγάπη πέθανε.
Σε έπεισαν πως για να κάνεις τον κόσμο καλύτερο ,
πρέπει να καταπατάς, να αδικείς..
Σου έμαθαν να προσέχεις πρώτα τον εαυτό σου,
να εκμεταλλεύεσαι τους άλλους και να τιμωρείς αυτούς που σε αμφισβητούν.
Τώρα στέκεσαι απέναντί μου και με κοιτάς με κενό βλέμμα.
Βλέμμα γεμάτο μίσος...
Αυτόν που μισείς αληθινά όμως, δεν μπορείς να τον εξαφανίσεις...
Θα είναι πάντα μαζί σου μέχρι το τέλος...
Μα γιατί υψώνεις το σπαθί σου;
Ξέρεις ότι αυτό δεν θα αλλάξει τίποτα....
Με πλησιάζεις...
Καθώς ετοιμάζεσαι να τελειώσεις την ζωή μου,
παρατηρώ ότι η πανοπλία σου φαντάζει πιο κόκκινη από ποτέ...
Αντίο σκοτεινέ μου φίλε...

-P.R.-