Το έμβλημα της πόλης-Franz Kafka
Αρχικά ολα ήταν εντάξει κατά την κατασκευή του πύργου της Βαβέλ, η τάξη ίσως να ήταν και υπερβολική , οι πινακίδες, οι διερμηνείς, τα καταλύματα των εργατών και οι συνδετήριοι δρόμοι απασχολούσαν τη σκέψη των ανθρώπων περισσότερο απ' όσο θα έπρεπε , λες και είχαν μπροστά τους αιώνες ελεύθερης εργασίας. Η τότε επικρατούσα άποψη ισχυριζόταν ότι δεν υπήρχε ρυθμός εργασίας αρκετά αργός' χωρίς να φτάσει η άποψη αυτή σε υπερβολές ήταν ήδη αρκετή για να μην αποτολμήσουν να θέσουν τα θεμέλια. Η επιχειρηματολογία τους ήταν η εξής: το σημαντικότερο ολου του εγχειρήματος είναι η σκέψη της κατασκευής ενός πύργου που να φτάνει τον ουρανό. Μπροστά σε αυτή τη σκέψη άπαξ και συλληφθεί σε όλο της το μεγαλείο δεν μπορεί πιά να χαθεί. Όσο θα υπάρχουν άνθρωποι θα υπάρχει και η ισχυρή θέληση να αποπερατωθεί η κατασκευή του πύργου.
Απ' αυτή την άποψη λοιπόν δεν πρέπει κανείς να ανησυχεί για το μέλλον, αντιθέτως, οι γνώσεις των ανθρώπων αυξάνονται, η κατασκευαστική τέχνη έχει προοδεύσει και θα προοδεύσει κι άλλο, μια εργασία που θα μας πάρει εμάς έναν χρόνο, σε εκατό χρόνια μπορεί ενδεχομένως να γίνει σε μισό χρόνο και μάλιστα καλύτερα, πιο ανθεκτικά. Γιατί λοιπόν να κοπιάζουμε σήμερα μέχρι εξαντλήσεως; Κάτι τέτοιο θα είχε νόημα μονάχα αν μπορούσαμε να ελπίζουμε ότι θα ολοκληρώθει η κατασκεύη στο διάστημα μιας γενιάς. Αυτό όμως δεν μπορεί να το προσδοκά κανείς. Πιο πιθανό φαίνεται η επόμενη γενιά, με τις πιο όλοκληρωμένες γνώσεις της, να θεωρήσει τη δουλειά της προηγούμενης γενιάς ατελή και να γκρεμίσει το κτίσμα για να αρχίσει εκ νέου την οικοδόμηση.
Τέτοιες σκέψεις παρέλυαν τις δυνάμεις και οι άνθρωποι νοιάζονταν όχι τόσο για τον πύργο όσο για την κατάσκευη της πόλης των εργατών. Κάθε ομάδα ήθελε να έχει τα ομορφότερα καταλύματα, έτσι άρχισαν ένα ακόμα επιχείρημα έλεγαν ότι, αφού δεν μπορούν να αφοσιωθούν αποκλειστικά στο κτίσιμο, ο πύργος έπρεπε να χτίζεται πολύ αργά ή ακόμα καλύτερα να χτιστεί μετά την σύναψη της ειρήνης. Ωστόσο δεν περνούσαν το χρόνο τους μονάχα με μάχες, στα μεσοδιαστήματα διακοσμούσαν την πόλη, δημιουργώντας νέα ερείσματα φθόνου και νέες μάχες. Έτσι πέρασε η εποχή της πρώτης γενιάς, αλλά καμιά από τις επόμενες δεν ήταν καλύτερη, μονάχα οι καλλιτεχνικές επιδόσεις βελτιώνονταν διαρκώς και μαζί τους αυξανόταν η προθύμια για διαπληκτισμούς.
Σ' αυτό προστέθηκε και το γεγονός ότι ήδη η δεύτερη η τρίτη γενιά αναγνώρισε το μάταιο της κατασκευής του πύργου, μόνο που οι άνθρωποι είχαν ήδη συνδεθεί μεταξύ τους τόσο, που δεν ήθελαν να εγκαταλείψουν την πολή. Οι θρύλοι και τα τραγούδια της πόλης έβριθαν από την προφητική προσμονή μιας μελλοντικής ημέρας, στην οποία μια γιγαντιαία γροθιά θα συντρίψει την πόλη με πέντε απανωτά χτυπήματα. Γι'αυτό, το έμβλημα της πόλης φέρει μια γροθιά.
